Fly4free.pl

Mamy dość ograniczoną widoczność, z powodu nisko osadzonych chmur, ale na szczęście nie ma mgły


Oprócz nas na pokładzie jest jeszcze kilku turystów i paru miejscowych.
Po locie trwającym 7 minut, lądujemy na Mykines. Poza sezonem, helikopter jest jedynym łącznikiem wyspy z resztą archipelagu. Niewielka osada, o tej samej nazwie co wyspa, jest domem dla 11 mieszkańców. Znajduje się tu również niewielki hostel i kawałek pastwiska, szumnie nazwany polem campingowym :P 100 DKK za rozbicie namiotu na obsranej przez owce trawie wydaje się być wygórowaną ceną, lecz druga z opcji, czyli hostel jest poza naszymi możliwościami budżetowymi. Oprócz nas swoje namioty rozbija para turystów (prawdopodobnie z Węgier – wnioskując po języku) oraz Czech (który jak się okazało już od trzech tygodni podróżował po Wyspach Owczych!). Dziwnie się czuję. W końcu dalej jestem na archipelagu położonym setki kilometrów od stałego lądu, lecz patrząc na odlatujący helikopter, po raz pierwszy od chwili przyjazdu na Owce, dopada mnie nieco klaustrofobiczne uczucie odizolowania. Spadnę z klifu i złamię sobie nogę? Będę musiał czekać na helikopter. Zachce mi się piwa? Będę musiał czekać na helikopter. Krótko mówiąc - odtąd moje życie kręci się w tym samym kierunku co śmigło helikoptera farerskich linii lotniczych :D

Rozładunek bagaży




Pierwszy rzut oka na osadę...




Jednym z moich pierwszych skojarzeń na widok farerskich domków na tle wszechobecnej, soczyście zielonej trawy, było takie, że gdyby wybuchła wojna i wrogie lotnictwo dostałoby zadanie bombardowania celów cywilnych, toooo.... miałoby diablo trudne zadanie :D

sami widzicie, co mam na myśli :D


Widok z naszego namiotu




Główną atrakcją Mykines jest licząca tysiące osobników, kolonia maskonurów. Niestety, przybywamy o tydzień za późno. Ptaki odfrunęły już na południe. Mimo niesprzyjającej aury, postanawiamy spróbować szczęścia i wyruszamy w wędrówkę, której celem ma być północny przylądek wyspy, gdzie ptaki mają zwyczaj gniazdować. W połowie wędrówki musimy zawrócić. Nie chodzi już nawet o zwykłą niewygodę ale o bezpieczeństwo. Idziemy brzegiem stromego klifu, a kilkanaście metrów poniżej nas, fale Atlantyku rozbijają się o bazaltowe ściany wyspy. Mgła gęstnieje i widoczność drastycznie spada. Silne podmuchy wiatru rzucają nami jak szmacianymi lalkami, a w dodatku nasze wodoodporne ubrania błyskawicznie przemakają na skutek ulewnego deszczu, który przy tak silnym wietrze pada… poziomo!



Kolejna niezwykle fotogeniczna owca :P


Wracamy do namiotu. Para z Węgier ewakuowała się, kiedy tylko okazało się, że ich „nieprzemakalny” namiot napełnia się deszczówką. Na polu walki ostały się tylko dwie konstrukcje – nasza oraz czeska ;)
Jest godzina 15:00, ale już wiemy, że szykuje się ciężka noc. Próbujemy znieczulić się przywiezioną z Polski butelką wina, lecz adrenalina utrzymuje nas w trzeźwości (przynajmniej mnie, bo Maja twierdzi, że lekko ją „kopnęło) ;) Wraz ze zmierzchem spełniają się moje najgorsze przeczucia. Wiatr i opady nasilają się. Namiotem rzuca na wszystkie strony. Naciągi puszczają i co jakiś czas muszę wybiegać z namiotu w ten ulewny deszcz i nie zważając na to że stąpam bosymi stopami po owczym łajnie, poprawiam konstrukcję tak aby wytrzymała kolejną godzinę. Woda wdziera się do środka, więc podkurczamy nogi, aby trzymać je jak najdalej od zalanej przedniej części namiotu. Co jakiś czas namiot kompletnie się „kładzie”, a jego ściany wciskają się nam w twarze. Czas wlecze się niemiłosiernie, mam wrażenie, że ta noc nigdy się nie skończy. W myślach przeklinam się za poroniony pomysł rozbijania namiotu na Wyspach Owczych, czyli coś, co każdy przewodnik stanowczo odradza. I jeszcze zapłaciliśmy za tą „przyjemność” 100 DKK. Zdecydowanie najgorzej wydane pieniądze w naszym życiu :P

Koło godziny szóstej rano postanawiamy podjąć szaleńczą próbę ucieczki z tego farerskiego piekła. Bierzemy najpotrzebniejsze rzeczy i uciekamy pukając do napotkanych po drodze domów z nadzieją, że ktoś otworzy. W końcu udaje się znaleźć schronienie u brytyjskiego turysty, który akurat wynajmował domek na Mykines. Dowiadujemy się, że pogoda jest całkiem niezła, bo czasami podmuchy sięgają 160km/h i ludzie muszą trzymać się budynków żeby nie odlecieć do oceanu :D Jego monotonny głos odbija się głuchym echem w mojej głowie, kiedy pogrążony w stanie zbliżonym do katatonii, piję gorącą kawę :P Istniało spore ryzyko, że utkniemy na wyspie, bo helikopter z powodu trudnych warunków atmosferycznych, może nie przylecieć. Kamień spada nam z serca, kiedy dwie godziny później właścicielka miejscowego hostelu pokazuje nam na ekranie komputera transmisje live z flightradar24. Maszyna AgustaWestland AW139 linii Atlantic Airways opuściła odległe o kilkanaście kilometrów lotnisko Vágar i kieruje się na zachód, w stronę Mykines…

Namiot po całonocnej nawałnicy :D


Lądujący helikopter


Kokpit helikoptera wygląda podobnie do tego z samolotu odrzutowego. Mamy takie same podstawowe oprzyrządowanie: sztuczny horyzont, radar meteorologiczny. Z podstawowych różnic, jakie rzuciły mi się w oczy to joystick zamiast klasycznego wolantu :P Zapinamy pasy, zakładamy stopery na uszy, piloci sprawdzają checklistę i jesteśmy gotowi do lotu ;)



W drodze powrotnej do Tórshavn, obserwujemy jak wąskie strużki wodospadów pod wpływem ulewnych deszczów, zmieniły się w potężne kaskady wodne.


Jest poniedziałek. Na lotnisku Vagar udaje nam się w końcu kupić travel card. Wybieramy opcję 4-dniową, za co płacimy 500 DKK od osoby. Po powrocie do Tórshavn nie mamy za bardzo na nic ochoty. Suszymy przemoknięte ubrania i jemy ciepły posiłek. Późnym popołudniem płyniemy w krótki rejs na położoną blisko stolicy, wyspę Nólsoy.

Port w Tórshavn i prom, który zabierze nas na Nólsoy


Wypływając z portu mamy świetny widok na Tinganes - najbardziej zabytkową część miasta


Na morzu warunki bardzo trudne, niewielki prom z trudem opierał się wysokim falom. Przechył statku osiągał niebezpieczne wartości, a co się działo na pokładzie najlepiej podsumowuje to zdjęcie. Nieliczni stojący na zewnątrz pasażerowie zmuszeni są trzymać się czego popadnie, aby nie upaść na burtę


Na Nólsoy jest niewielka osada o tej samej nazwie co wyspa. Co ciekawe znajduje się tu utrzymane w świetnym stanie boisko piłkarskie. Idziemy na krótki spacer (wyczerpujący z powodu wciąż silnych podmuchów wiatru) i dwie godziny później wracamy do Tórshavn.

Nólsoy...






Nawet w takiej dziurze mają świetnie utrzymane boisko do piłki nożnej :D




W końcu zaczęło się przejaśniać.. ;)




Prom, który zabierze nas z powrotem do Tórshavn



Ciąg dalszy nastąpi! ;)Dzień 5

Dzień piąty przynosi nam małe rozczarowanie i wymusza reorganizację planów. W planach mamy dotarcie do „pocztówkowego” punktu widokowego, położonego na północnym wybrzeżu wyspy Kalsoy – nieopodal miejscowości Trøllanes. Niestety autobusy dojeżdżają wszędzie tylko teoretycznie, bo na niektórych odcinkach kursują tylko dwa-trzy razy dziennie, a godziny połączeń są zupełnie niezsynchronizowane z kursami przesiadkowymi. Może lepiej wygląda to w sezonie, który trwa do 31 sierpnia, podczas gdy my przylecieliśmy 2 września, a więc już po. Szybki rzut oka na mapę i decydujemy się jechać do miasteczka Gjógv skąd można się udać na trekking przez malowniczo położoną przełęcz. Łapiemy autobus linii 300 w kierunku lotniska. Po drodze przesiadamy się na stacji Oyrarbakki. Na busa do Gjógv musimy czekać półtorej godziny, lecz huraganowe podmuchy wiatru, które przywędrowały tu za nami z Mykines i ulewny deszcz, skutecznie przeganiają nas z przystanku (który na Owcach i tak bardziej przypomina schron niż przystanek autobusowy :D) Chowamy się w suchym i ciepłym wnętrzu stacji benzynowej gdzie rozgrzewamy się przy gorącej kawie i pysznym warkoczu klonowym. Ostatecznie, nie bez problemów docieramy na miejsce tylko po to, żeby… schować się w najbliższym hotelu. Huraganowe porywy wiatru i padający poziomo ulewny deszcz, nie pozwala otworzyć szerzej oczu. Decydujemy się improwizować. Żeby nie zmarnować dnia, czekając w hotelowym holu 7 godzin na autobus powrotny, zaczepiamy wychodzących z bagażami gości hotelowych, pytając się czy nie jadą do odległego o 20 minut jazdy, Oyrarbakki. Szybko zabiera nas para Brytyjczyków z Bristolu i chwilę później czekamy w Oyrarbakki na autobus do Klaksvík (drugie największe miasto na archipelagu - 4565 mieszkańców).

port w Klaksvík










Samo Klaksvík nie zachwyca architekturą. Mój podziw wzbudza natomiast imponujący masyw górski na wyspie Kunoy, kształtem przypominający piramidę. Korzystając z tego, że wiatr nieco ucichł spacerujemy po mieście odwiedzając m.in. muzeum z eksponatami ze starego domu handlowego sprzed dwustu lat. Ekspozycja jest niewielka, ale bardzo przyjemnie się ją zwiedza, cena również jest przystępna (20 DKK).





iPad - jeden z najsławniejszych farerskich wynalazków ;)



Następnie odwiedzamy sklep firmowy browaru Föroya Bjór, który warzony jest właśnie w Klaksvík. Za 75 DKK kupujemy sześciopak butelek. Przy tej okazji warto wspomnieć, że podobnie jak w innych skandynawskich krajach, na Wyspach Owczych alkohol można kupić tylko w autoryzowanych przez państwo, sklepach monopolowych (otwartych tylko do 22:00). W markecie można dostać jedynie piwo w wersji light. Ciekawostką jest też fakt, że takie piwo jest tańsze od wody, która na Wyspach występuje obficie i można ją pić ze strumieni czy też z kranu. Tymczasem półlitrowa butelka wody to wydatek rzędu 14-16 DKK, czyli ponad 7 złotych!



Zakupy się udały :D



Około godziny 18 wracamy do Tórshavn. W drodze powrotnej zaczęło się przejaśniać i mamy okazję podziwiać zjawiskową grę świateł na surowych zboczach bazaltowych masywów górskich.

W drodze z Klaksvík do Tórshavn











Po przyjeździe do stolicy mamy 4 godziny czasu na przygotowania. O 22:15 mamy prom, który zawiezie nas na odległą o dwie godziny rejsu wyspę Suðuroy. Nasza gospodyni poinformowała nas o bardzo ciekawej możliwości, o której warto wiedzieć wybierając się na taką wycieczkę. Otóż warto za 100 DKK dokupić miejsce sypialne w kuszetce. W cenę wliczone jest nawet śniadanie na statku. Co prawda rejs trwa tylko 2 godziny, ale w drogę powrotną statek wyrusza dopiero o siódmej rano. Podróżny ma więc okazję się wyspać, o szóstej zjeść śniadanie w bufecie i zejść z pokładu, zanim statek ruszy w drogę powrotną do Tórshavn. Za sam rejs płaciliśmy wcześniej, wykupując 4-dniowy travel card na promy i autobusy. Standard kuszetki nieco nas zaskoczył. Wyglądało to jak w naprawdę niezłej jakości hotelu. Wygodne łóżka, świeża pościel, miękkie dywany, eleganckie meble no i nowoczesna, w pełni wyposażona łazienka. Nie mamy za bardzo jak się tym wszystkim nacieszyć, bo wyczerpani szybko zasypiamy ;)

Nasza kuszetka :)





Na pokładzie promu



stołówka




Wkrótce ciąg dalszy :) W międzyczasie chętnie odpowiem na ewentualne pytania :)Dzień 6 - cz. 1

Budzimy się o 5:30, żeby w spokoju zdążyć zjeść śniadanie. Jeszcze przed opuszczeniem kuszetki słyszymy pukanie do drzwi - po pokładzie sypialnym krąży jeden z pracowników statku i na specjalnej liście "odhacza" pasażerów, których trzeba obudzić, bo wysiadają na Suðuroy. W bufecie posiłek jest już przygotowany. Do wyboru mamy kilka rodzajów pieczywa, wędlin, jogurty, sery, dżemy, nutellę, rybę w puszce oraz drożdżówki. Do picia kawa/herbata.

Okrętowy bufet


śniadanko ;)


Trochę za długo jedliśmy i ledwo zdążyliśmy opuścić pokład statku, zanim ten ruszył w drogę powrotną :P Na stopa łapiemy przejeżdżający akurat autobus do Vagur (największa osada na wyspie) i planujemy trekking wzdłuż klifowego wybrzeża.

o 7:00, prom wyrusza w drogę powrotną do Tórshavn


pies podróżujący na stopa ;)


zaczyna się przejaśniać...


zabytkowy dom w Vagur


Jest ciepło, o dziwo nie pada, a nawet miejscami się przejaśnia. Niestety w wyższych partiach wzniesień chmury skutecznie ograniczają widoczność i sylwetki majestatycznych klifów są ledwo zarysowane. Pomimo to, wspinaczka na punkt widokowy Eggjarnar obfituje w fantastyczne widoki na dolinę, w której znajduje się miasteczko Vagur. Owce chętnie pozują na tle tych cudów natury, zupełnie jakby poczuwały się do roli ambasadorów swojego niezwykłego kraju (serio.. możecie mi wierzyć – nie ma drugich tak fotogenicznych zwierząt!) :D

taki dorodny baran musiał należeć co najmniej do miejscowego sołtysa ;)