Fly4free.pl

Klify wzdłuż Eggjarnar






Po paru godzinach wracamy do Vagur – jak na złość akurat zaczęło się wypogadzać! :P Jemy coś na szybko na stacji i łapiemy autobus do Tvøroyri. Nieopodal tego miasteczka znajdują się najlepiej zachowane na wyspach klify bazaltowe. Pani w informacji turystycznej mówi, że to zaledwie 20 minut pieszo z miasta, jednak pomimo, że poruszamy się dość żwawo, po dwudziestu minutach nie jesteśmy nawet w połowie drogi. Z oddali fotografujemy klify i ruszamy w drogę powrotną.

w okolicach Tvøroyri








Kolumny bazaltowe, którym jednak nie jest nam dane przyjrzeć się z bliska, gdyż musimy wracać na statek


Chcielibyśmy zostać na wyspie dłużej, zwłaszcza, że pogoda zrobiła się fantastyczna, lecz o 15:30 mamy rejs powrotny to Tórshavn – ostatni tego dnia. Ogólnie tego dnia było jakieś zamieszanie w funkcjonowaniu komunikacji i na skutek tego, że pani w informacji turystycznej podała nam złą godzinę odjazdu autobusu do portu, na przystanek przybywamy za późno. Postanawiamy łapać stopa i szybko przekonujemy się, że peany na cześć farerskich kierowców jakie padają z ust autostopowiczów z całego świata, są uzasadnione. Zatrzymuje się pierwszy przejeżdżający samochód. Sympatyczny pan mówi, że co prawda nie jedzie do portu ale chętnie nas tam zawiezie. Po drodze widząc dwóch chłopaków idących z plecakami poboczem drogi zatrzymuje się i pyta czy idą do portu. Po chwili mamy już w aucie komplet. Tak właśnie działa autostop na Owcach ;)

ceny w markecie - piwo tańsze od wody mineralnej :P


Na statku spotykamy Brytyjczyka, który pomógł nam na Mykines. W końcu mam poczucie, że pogoda przyszła w odpowiednim momencie. Rejs do Tórshavn obfituje w fenomenalne widoki na pobliskie wyspy. Wypływając z zatoki mamy fantastyczny obraz klifów spowitych delikatną mgłą. Nisko osadzone chmury pięknie kontrastują na tle zielonych zboczy i błękitnego nieba.





Przepływamy kolejno obok Lítla Dímun – niezwykle stromego kawałka skały, na którym dostrzegamy małą chatkę. Brytyjczyk mówi, że to schron, dla ewentualnych rozbitków (tylko jak mieliby się wspiąć po niemalże pionowych ścianach Lítla Dímun?).

Lítla Dímun






Następnie obok Stóra Dímun – wyspy o stromym stoku, spłaszczającym się przy brzegu. Dowiadujemy się, że mieszka tu ósemka ludzi, a w jednym z budynków znajduje się nawet szkoła. Nauczyciel lata helikopterem między Stóra Dímun, a Mykines, gdzie również udziela lekcji ;) dawno temu wyspa służyła jako izolatka – trzymano tu chorych na nieuleczalne wówczas, bardzo zaraźliwe choroby, takie jak cholera.

Stóra Dímun


Kolejna naszym oczom ukazuje się Sandoy – najbardziej płaska ze wszystkich wysp archipelagu. Znajduje się tu bodajże jedyna na Farojach plaża z prawdziwego zdarzenia – taka farerska riviera ;) Ze względu na chłodny klimat, wykorzystywana do celów wypoczynkowych co najwyżej w lipcu (jeżeli w ogóle)

Sandoy


Zbliżając się do Tórshavn widzimy jeszcze w oddali Hestur oraz Koltur – malutką wysepkę zamieszkałą przez… dwójkę ludzi! Przy powierzchni 2,5 km2, gęstość zaludnienia wynosi ...1,25 człowieka na km2 :D (źródło: obliczenia własne) ;) Ich jedynym łącznikiem ze światem jest helikopter linii Atlantic Airways, który przylatuje tu trzy razy w tygodniu. Lądowisko znajduje się za farmą. (Jest to jedno z najdziwaczniejszych regularnych połączeń lotniczych o jakich kiedykolwiek słyszałem) :D I pomyśleć, że jeszcze kilkadziesiąt lat temu mieszkało tam prawie 50 ludzi. Cóż.. nie wszystkim uśmiecha się życie w odosobnieniu.

Ufff... to był długi dzień i jestem chyba zbyt leniwy, żeby dodać wszystko za jednym zamachem! :D wieczorem postaram się zdać relację z popołudniowego spaceru po Tórshavn. Stay tuned! ;)Dzień 6 – cz. 2


Po przybyciu do Tórshavn udajemy się jeszcze na krótki spacer po zabytkowej dzielnicy Tinganes. Znajduje się tu najstarsza zabudowa stolicy, wraz z budynkiem parlamentu. Warto przy tym wspomnieć, że Wyspy Owcze cieszą się jedną z najstarszych tradycji parlamentarnych na świecie! Miejsce pełni ważną rolę w życiu Wysp Owczych już od przełomu X i XI wieku, kiedy na terenie obecnego Tinganes,odbyły się pierwsze spotkania Althingu - corocznych zgromadzeń społeczności, podczas których naradzano się, rozstrzygano spory i dzielono się wieściami. Porośnięte trawą budynki dachów zawdzięczają swój piękny kolor wybitnie morskiemu klimatowi Wysp Owczych. Sprzyjające temperatury (+12 latem, +3 zimą) i najwyższa roczna suma opadów w Europie, sprawiają że trawa rośnie jak szalona ;) Dziś Farerowie kryją w ten sposób dachy z przywiązania do tradycji. Kiedyś, w obliczu braku drewna, był to jedyny budulec, który zapewniał jako taką izolację. Obecnie położenie takiego dachu to nie lada wydatek, na który nie każdy może sobie pozwolić. Wymaga wybudowania specjalnej konstrukcji z tworzyw sztucznych, zmontowanych na kształt rusztowania, która pozwoli się trawie ukorzenić.

Tinganes




Jesteśmy odrobinę za późno - premiera już nie ma w biurze :D










Widok na port


Odwiedzamy również mały anglikański kościółek. Nie ma tu typowej dla kościołów katolickich bogatej ornamentyki, ołtarz znajduje się natomiast pod samą ścianą – pastor odprawia mszę stojąc plecami do wiernych. Na uwagę zasługuje pięknie utrzymany przykościelny ogród oraz budynek plebanii przypominający domek hobbitów ;)

Luterański kościół - Havnar Kirkja


W kościołach luterańskich, pastor odprawia mszę stojąc tyłem do wiernych.






Przychodząc na mszę, każdy z wiernych zaopatruje się w śpiewnik


Plebania, która wyglądem przypomina domek Hobbitów ;)


Samo Tórshavn jest niewielkim i dość sennym miastem. Mieszka w nim nieco ponad 17,5 tys ludzi, a "nocne życie" (jeżeli o jakimkolwiek może być w ogóle mowa) skupia się wokół portowej dzielnicy, w której znajdziemy kilka pubów (w niektórych co jakiś czas można się załapać nawet na muzykę "na żywo" :)) Z ciekawszych obiektów (poza zabytkowym Tinganes) można wyróżnić stadion najbardziej utytułowanego farerskiego klubu piłkarskiego HB Tórshavn, będącego jednocześnie stadionem narodowym, na którym rozgrywa mecze reprezentacja tego kraju. Nasz pobyt w Tórshavn zbiegł się z wydarzeniem sportowym, którym żyły całe wyspy: meczem eliminacyjnym do Mistrzostw Świata, Wyspy Owcze - Węgry :D W dniu wydarzenia, w całym mieście można było spotkać Madziarów przystrojonych w czerwono-biało-zielone dresy i szaliki. Humory im dopisywały, podbudowani świetnymi występami swoich piłkarzy na Euro, zdawali się być aż nadto pewni siebie. W sukces swojej drużyny wierzyli też Farerczycy, dumnie obnoszący się w białych trykotach swojej reprezentacji. Późnym wieczorem przybysze znad Dunaju, mają bardzo nietęgi miny. Szybki rzut oka na livescore, potwierdza moje przypuszczenia. Wyspy tego meczu nie przegrały, natomiast podsłuchana rozmowa dwóch obcokrajowców rzuca jeszcze więcej światła na przebieg spotkania. Węgrzy powinni się cieszyć z bezbramkowego remisu, bo wyspiarze mieli kilka znakomitych szans, aby ten mecz spokojnie wygrać.

Stadion narodowy Wysp Owczych


Koło godziny 21:00 wracamy do naszego mieszkania. Pakujemy się i sprzątamy pokój. Jutro z samego rana wyjeżdżamy.

c.d.n. ;)Dzień 7

Ostatniego dnia budzimy się o szóstej rano. Do wylotu wciąż mamy jedenaście godzin, więc nim udamy się na lotnisko, mamy jeszcze w planach dwugodzinny rejs wzdłuż klifów Vestmanna. Wynosimy nasze bagaże z pokoju, z pewnym żalem opuszczając miejsce, które na tych kilka krótkich dni stało się naszym domem. Autobus mamy o siódmej, więc jest jeszcze czas aby zjeść śniadanie i napić się gorącej kawy. Aura na zewnątrz nie jest dla nas zaskoczeniem. Pada i do tego jest wietrznie. Żegnamy się z Siggą, robiąc przed wyjściem pamiątkowe zdjęcie.

Nasza farerska gospodyni ;)



Na terminal docieramy jakieś dziesięć minut przed czasem. Z naszego mieszkania idzie się do niego niecałe pięć minut, więc nie zdążyliśmy nawet porządnie zmoknąć pomimo intensywnych opadów :D Do Vestmanna docieramy z przesiadką na przystanku autobusowym zlokalizowanym przy stacji benzynowej, na totalnym odludziu. Dziwne miejsce na hub przesiadkowy, ale nie wnikam :P Na tym właśnie przystanku przesiadamy się do małego busa jadącego do Vestmanna. Niestety kierowca nie dość, że totalnie nie ogarnia angielskiego, to jeszcze okazuje się niezbyt bystry –pomimo pokazywania mu ulotki ze zdjęciem przystani, wywozi nas na zadupie po drugiej strony miasta, skąd zmuszeni jesteśmy drałować pieszo. Błyskawicznie przemakamy w ulewnie padającym deszczu i gdy po 15 minutach docieramy na miejsce jedyne o czym marzymy to kawałek suchej podłogi w zadaszonym miejscu. Pod samą przystanią mija nas autobus, który wysadził nas po drugiej stronie miasta. Zrobił pętelkę i jakby nigdy nic, wrócił tą samą trasą. Ręce mi opadły z bezsilności.

Miejsca na statku zarezerwowałem jeszcze poprzedniego dnia. Aby rezerwacja była ważna, wystarczy pojawić się w kasie co najmniej pół godziny przed rejsem i dokonać płatności. (295 DKK od osoby) . Do rejsu wciąż mamy dwie godziny. Szukając schronienia, trafiamy do miejscowego liceum, które jak się okazało, w niczym nie przypominało polskich szkół. Po całym obiekcie chodzi się w samych skarpetkach, a buty zostawia się przy wejściu. Jest bardzo czysto i schludnie. Uczniów jest niewielu. Wszyscy bardzo sympatyczni i z życzliwym zainteresowaniem przyglądają się dwójce przemokniętych turystów z Polski :D Zaglądam przez przeszklone drzwi do jednej z klas, gdzie akurat odbywają się lekcje. Sala jest bogato wyposażona w nowoczesny sprzęt laboratoryjny i urządzenia multimedialne, a każdy z uczniów zapisuje notatki w Macbooku (Tak! Każdy na ławce miał szkolnego Macbooka!) :D Zaglądam do kantyny, w której przygotowuje nam Gorące Kubki. Podobnie jak laboratorium – również to pomieszczenie jest nowoczesne i świetnie wyposażone.

Udaje nam się trochę wyschnąć i przed dziewiątą kierujemy się do przystani, w której swoją siedzibę ma firma turystyczna The Skúvadal, organizująca rejsy do klifów. Pomimo beznadziejnej pogody, na statku mamy komplet. Pasażerowie mogą wygodnie siedzieć wewnątrz kabiny i przez okna podziwiać klify, lub (jeśli deszcz im nie straszny ;)) stać na zewnątrz na jednym z dwóch pokładów (górny i dolny). Wybieramy opcję dla odważnych :D Rejs rozpoczyna się w fiordzie, w którym znajdują się podwodne baseny, w których hodowane są pstrągi. Kapitan wyjaśnia, że ich populacja w tym miejscu wynosi 1,2 miliona! Takie baseny można spotkać na całych Wyspach Owczych, a pstrąg jest jednym z najważniejszych farerskich towarów eksportowych.

Kółka w wodzie, to podwodne baseny, w których hoduje się pstrągi (zdjęcie pochodzi z przelotu helikopterem na Mykines)



Po około 20 minutach wypływamy na otwarte morze. Niestety dość nisko osadzone chmury nie pozwalają nam podziwiać klifów w pełnej krasie. Podobnie jak na Mykines, również tutaj maskonurów też nie widzimy – przybyliśmy na Owce o tydzień za późno : ) Widzimy za to kolonie innych ptaków, których niestety nazwy nie zapamiętałem, a i ciężko było je dostrzec bez lornetki, gdyż gniazdują w wyższych partiach klifów. Przepływamy pod bajecznie uformowanymi łukami skalnymi, a nawet wpływamy do jaskini. Wprawa kapitana budzi podziw, gdyż obok niektórych skał przepływamy w odległości zaledwie kilkunastu centymetrów. (Schettino mógłby się uczyć! ;)) Po pewnym czasie większość ludzi chowa się wewnątrz statku, gdyż podmuchy wiatru są tak silne, że dla bezpieczeństwa trzeba się trzymać barierki. A deszcz i tak uniemożliwia szersze otworzenie oczu :D



















Prawdopodobnie ze względu na beznadziejną pogodę, docieramy do portu piętnaście minut przed czasem. Odbieramy z przechowalni nasze bagaże i zahaczamy jeszcze o sklep z pamiątkami. Łapiemy autobus (znów ten nieogarnięty kierowca!) :D i jedziemy na stację przesiadkową. Podczas półgodzinnego oczekiwania na lotniskowy autobus, pijemy kawę na stacji benzynowej i wymieniamy korony farerskie na duńskie – w polskich kantorach nie udałoby nam się wymienić farerskich banknotów na złotówki) Na pamiątkę zatrzymuję sobie banknot o nominale 50 koron – na jego rewersie widnieje charakterystyczny zarys klifów Vestmanna.
O godzinie 13:20 siedzimy już w ciepłym i suchym wnętrzu autobusu linii 300 i zmierzamy w stronę międzynarodowego portu lotniczego Vagar. Na zewnątrz deszcz pada z takim natężeniem, że wycieraczki nie nadążają ze ściąganiem wody z przedniej szyby. Jesteśmy w doskonałych humorach. Pomimo czasami ekstremalnych warunków pogodowych i nieoczekiwanych zmian w rozkładzie jazdy autobusów, nie udało nam się zrealizować wszystkich planów związanych z tym wyjazdem, ale za to doświadczyliśmy Wysp Owczych takimi jakimi są naprawdę – nieobliczalne i często wręcz groźne. Mieliśmy też szanse dowiedzieć się czegoś o ludziach zamieszkujących ten odizolowany archipelag oraz o historii ich kraju, a co najważniejsze – mogliśmy przez niemal tydzień obserwować codzienne życie zwykłej farerskiej rodziny, co było bardzo ciekawym doświadczeniem.

Humor dopisuje nie tylko nam. Spiker miejscowej stacji radiowej zapowiedział kolejny kawałek. W autobusie rozbrzmiewają pierwsze dźwięki szlagierowego utworu Roda Stewarta – „Have you ever seen the rain?” ;)

https://www.youtube.com/watch?v=2oX2FSv4Rys :D

Dziękuję za uwagę :)